Partnercontent:
112. Wie kent het nummer niet. Je hoeft het niet eens op een briefje te schrijven en dagelijks in je schoudertas bij je te dragen. Vrijwel iedereen kent dit alarmnummer. Waar komt dat nummer eigenlijk vandaan en hoe lang bestaat dit al? Een korte geschiedenis.
Dat er een uniform oproepnummer is bij calamiteiten is voor ons zo gewoon, maar voor de mensen die leefden aan het begin van de twintigste eeuw bestond dat nog nummer helemaal niet. Het idee ontstond in Engeland nadat er in 1937 bij een brand meerdere vrouwen om het leven waren gekomen. Dat had zoveel impact dat men ervan doordrongen was dat het anders moest. Men voelde een absolute noodzaak om bij dit soort incidenten zo snel mogelijk hulp in te kunnen schakelen. Voor dat doel werd in Engeland het telefoonnummer 999 in het leven geroepen.
Het moest een landelijk nummer zijn
Zo dachten ze er een aantal jaren later in België ook over. Je moest niet afhankelijk zijn van de plek waar je je bevond om een passend nummer te vinden bij het vragen om hulp. En graaien naar een telefoonnummer in broek- of jaszak of zelfs een dames rugzak moest ook niet. Het moest bij blijven. Je moest het uit je hoofd kennen. Daarom moest het ook vooral een landelijk nummer zijn. De Belgen kozen voor brandweerhulp met het nummer 900, voor medische hulp moest je 901 draaien en de politie kon je alarmeren via 906. In de jaren tachtig werd dit veranderd in 100 en 101.
Nederland deed pas in 1990 echt mee met deze techniek. Het centrale alarmnummer werd aanvankelijk 00-11, maar werd al snel gewijzigd in 06-11. In 1997 werd het nummer 112 ingevoerd. Niet alleen in Nederland, maar in de meeste Europese landen. Ook al staan er streepjes tussen de cijfers geschreven in alle uitingen van 1-1-2, je drukt de toetsen achter elkaar in.
Uitsluitend voor spoedeisende hulp
Het nummer kan altijd worden gebeld, maar is uitsluitend geschikt voor spoedeisende hulp. Maak je daar misbruik van, dan kun je worden gestraft. De meldkamer kan de beller altijd achterhalen, dus wie een geintje uit wil halen komt van een koude kermis thuis. Dat lijkt overdreven, maar een groot aantal van de telefoontjes blijkt vals. En dat is natuurlijk enorm hinderlijk. Als beller kun je in dit geval, bij herhaling, tijdelijk of volledig geblokkeerd worden. Het gevolg is dat je dan niet meer 112 kunt bellen als er echt iets aan de hand is.
Volgens de Rijksoverheid bel je louter 112 als je zelf of iemand anders dringend medische hulp nodig heeft. Bij brand of als je getuige bent van een misdrijf (inbraak of mishandeling). Je krijgt dan iemand van de landelijke centrale in Driebergen aan de lijn. Wie de centralist aan de lijn heeft, krijgt vrijwel direct de volgende drie vragen voorgelegd:
Wàt is er aan de hand?
Wàar is hulp nodig? Welke hulpdienst is er nodig: politie, brandweer of ambulance?
In de meeste gevallen word je vervolgens direct doorverbonden met de betreffende hulpdienst in je regio. Heb je de politie nodig, maar is het geen spoed dan bel je: 0900-8844.
Wist je dat je altijd 112 kunt bellen? Zelfs met een smartphone zonder beltegoed, buiten bereik van een eigen netwerk en zelfs zonder simkaart. Er zijn geen telefoonkosten aan verbonden.
Voor doven en slechthorenden
Voor doven en slechthorenden is er het nummer 0800-8112. Spoedeisende hulp voor doven en slechthorenden kan worden ingeroepen door middel van speciale teksttelefoons, waarover degenen die het betreft beschikken. Niet-spoedeisende hulp voor doven en slechthorenden met teksttelefoon gaat via 0900-1844.
Dus: Bellen
Bij spoed: 112
Geen spoed: 0900-8844
Doven en slechthorenden teksten
Bij spoed: 0800-8112
Geen spoed: 0900-1844
Ken je dit alles nog niet uit je hoofd? Dan toch maar een briefje met alle nummers erop in je portemonnee of in ieder geval in je Burkely tas of welke tas dan ook. Of stop het briefje achter je smartphone in het hoesje. Net zolang totdat je het zonder briefje kunt opnoemen. Wel zo veilig.
